07/10/16

A utilidade do inútil (por María Fernández Ínsua)

Dende o comezo dos séculos as artes xogaron e xogan un papel moi importante no desenvolvemento do carácter e mesmo do espírito humano. Elas son as que levan ó home a un estado fóra da realidade e deixan que este se sinta e exprese coma o que é, é dicir, coma un verdadeiro ser humano. A pureza que pode conter unha creación artística ou literaria, xurdida do máis íntimo da alma dun artista é o que permite que sexamos alguén na vida pois a través dela descubrimos a nosa identidade e forxamos un entusiasmo que nos fai vivir. Pero a sociedade empéñase en mostrar como única moeda de cambio o diñeiro, aquel que contamina o saber por puro interese, a pesar de que nin todos os cartos do mundo poderían equipararse co valor e riqueza que posúen todas as artes porque elas enriquécenos como persoas indo máis alá e deixando de lado o material. 
Toda arte en si supón a maior inutilidade da que podemos dispoñer, pois se un cadro fose útil deixaría de ser arte. No noso día a día estamos rodeados por aquilo que debería ser útil, é dicir, que leve consigo unha finalidade que nos sirva de algo, como ir ao supermecado, ir á Universidade, estudar para aprobar un exame e non para aprender. Pero por iso a arte é arte, é dicir, só ela é capaz de ofrecernos esa evasión do mundo cotián para meternos de cheo nun mundo imaxinario. Ao mesmo tempo, sérvenos tamén para analizar máis afondo a realidade na que vivimos, pois existen múltiples persepectivas e formas de mirar o mundo real e a través da pintura ou dun libro podemos entendelo mellor e ser un pouco más conscientes da realidade na que vivimos.
Aparentemente, sentir, emocionarse e sorprenderse cunha imaxe ou cunha palabra non nos serve de nada, pero o certo é que sen eses sentimentos sería imposible vivir. Ese algo que cada un de nós gardamos no noso interior, ao que a gran maioría lle chamamos alma, é a responsable de volver útil o inútil polo simple feito de espertar en nós o humano que todos levamos dentro. Aquilo que, por moi diferentes que sexamos uns de outros, sempre fai que nos conectemos inconscientemente a través de, por exemplo, unha canción.
A estas alturas habería que facerse a pregunta: que é o útil e que é o inútil? Quen ou que establece a diferenza entre un e outro? Non é certo que o que para un lle pode resultar inútil, para outro lle pode ser de moita utilidade? Buscar unha resposta segura sería prácticamente imposible, pois nin sequera sabemos o motivo da nosa existencia e que é iso que nos leva a sentir en circunstancias determinadas, pero o certo é que tanto o útil coma o inútil necesitan un do outro para poder crear algo. É dicir, un truco de maxia sen o seu mago perdería todo o seu sentido.
Por desgraza, hoxe en día, e cada vez máis, o diñeiro fai que olvidemos todo iso chegando incluso a enganarnos sobre aquilo que en verdade nos enriquece. Xa non se mira un cadro polo que este reflexa, senón que se mira o seu valor económico, o cal inflúe notablemente na nosa perspectiva cara a obra, ata a nosa forma de sentirnos. De verdade empeoramos tanto? De verdade lle estamos poñendo prezo ao saber? O certo é que si. O coñecemento en si xa non importa tanto. O único que importa son os beneficios que poida traer consigo unha obra litearia ou de arte. En xeral, só se mira por aquilo que máis diñeiro poida producir e non por iso que máis faga sentir ou aprender algo máis sobre a vida. Canto menos cultura teñamos, por moito diñeiro que posuamos, seremos uns pobres escravos dunha sociedade cada vez máis corrompida.
En definitiva, o que hai que facer é desnamorarse dos billetes para namorarse dunha riqueza moito maior que son as artes. Ese remuíño de amor e de música que tanto conmoven os nosos sentidos. Aqueles golpes que só unha boa frase ou o desgarro das cordas dun violín é capaz de sacudirnos deixándonos case sen aire. Todo iso é arte pura e sen ela non existiría o ser humano. Só seríamos androides de carne e óso vagando polo mundo coma zombis e movidos por unhas ordes e instintos buscando continuamente cubrir esa nacesidade de posuír o maior diñeiro posible.
Pablo Picasso dicía: “Un pintor é un home que pinta o que vende. Un artista, en cambio, é un home que vende o que pinta” Aí é onde reside a verdadeira diferenza entre facer arte de verdade e facer arte tan só por diñeiro.

Ningún comentario:

Publicar un comentario