22/05/17

Logo de ler "Resistencia", de Rosa Aneiros (Por Tania Pose)

Estimada Filipa:
            Non sei canto tempo levo aquí metido e moito menos canto tempo me quedará, so sei que xa son moitas as cartas que che teño escrito e aínda hoxe non obtiven resposta algunha. Teño o presentimento de que algo non anda ben, pois comprendería que te negaras a falar comigo despois do que pasou, mais o silencio absoluto non é propio de ti e négome a pensar que non tes nada que dicir logo de tantos anos de amor.
            Non cho vou negar, Filipa, a vida aquí é moito máis dura do que xamais te puideses imaxinar, mais estou aquí por un motivo e aínda que ás veces non hai cousa que máis desexe, non penso morrer ata que o Réxime remate. So necesito un pouco de ti para poder continuar levando a cabo esta miña Resistencia.
            Contéstame, Filipa, por aqueles que non lograron resistir e por se eu deixo de facelo...
                                                                                                            Quéreche,
       Dinís.
_________________________________________

            Esta ben puido ser unha das moitas cartas que Dinís lle enviou a Filipa na súa estancia no cárcere de Peniche durante a ditadura de Salazar, enviado alí por facer unha protesta na fábrica de vidros na que traballaba. Filipa non contesta porque pensaba que el estaba morto, así llo fixeron saber a través dunha carta, impedindo desta maneira que houbese entre eles calquera tipo de comunicación alén das que se levaban acabo no maxín de cada un, pois un amor tan forte coma o que eles se profesaban non o apagaría nin a morte. Esta foi unha das moitas maneiras de tortura que empregou o Réxime para castigar ós que non se deixaban vencer, moi ben transmitida no libro Resistencia, de Rosa Aneiros, e moito máis cruel, na miña opinión, que calquera tipo de dor física.

Ningún comentario:

Publicar un comentario