22/02/18

Na brétema - A derradeira imaxe ( Por María García)





COMENTARIO CONXUNTO:


    Atopámonos ante dous textos de dous autores moi importantes da etapa de posguerra en Galicia: Lorenzo Varela e Luís Seoane. Durante esta época, a censura estaba moi presente, polo tanto os autores tiñan que ser precavidos co que escribían. Pola contra, moitos autores víronse obrigados a exiliarse, e dende América escribiron facendo denuncia social e dando visibilidade ao movemento galeguista. Como é o caso dos autores destes textos.
    O tema principal de ambas composicións é o franquismo. Na brétema fala da realidade que se vivía na Galicia do momento, con homes fusilados cuxos cadáveres acaban nas cunetas, da miseria da poboación e do medo fronte ao réxime. En cambio, A derradeira imaxe enfoca ao tema franquista dende os ollos dun exiliado que se lamenta de que os seus amigos galeguistas foran asasinados.
    Falando máis polo miúdo, Na brétema conta como eran aniquilados aqueles que tiñan pensamentos contrarios aos do réxime, moitas veces acusados polos seus veciños. Describe aos estudantes santiagueses que ademais de sufrir a pobreza da posguerra, sufrían a censura e a ausencia dun futuro mellor no cal puideran ser libres.
    Pola outra banda, A derradeira imaxe danos a visión dun exiliado que recorda os bos tempos nos que se reunía cos seus amigos intelectuais e falaban de novos xeitos de ver o mundo, todos eles repletos de ideas novas. Pero eses amigos foron asasinados polos franquistas xa que esas ideas non eran aceptables para a ditadura. Agora o eu poético síntese un morto en vida, impotente ante á imposibilidade de expresarse ou de volver a ese memorable pasado.
    A súa estrutura é similar, xa que en ambos casos se trata de poesía narrativa. Polo tanto non teñen unha métrica definida, nin rima. Cabe destacar a presenza de símbolos, que axudan a esconder  a mensaxe e ao mesmo tempo a resumir en poucas palabras moitos sentimentos e ideas. Po exemplo, as pombas simbolizan a paz, mentras que os estudantes de pan e sardiña simbolizan a pobreza.
    En conclusión, estes dous poemas son facilmente identificables como pertencentes á poesía de posguerra. Ambos falan do tema do franquismo criticándoo e ao mesmo tempo mostrando a realidade social da época dende dúas perspectivas diferentes.  


Ningún comentario:

Publicar un comentario