22/02/18

Os difuntos falaban castelao (Por María García)



Os difuntos falaban castelao ~ Anxel Fole

    Este texto pertence ao libro Á lus do candil de Anxel Fole. Esta obra consta de quince relatos, o primeiro deles actúa como introdución para os seguintes. O libro foi publicado no 1953 e recibiu numerosos premios. Hoxe en día é considerada unha das obras cume do autor.
    O relato conta a historia dun grupo de paisanos que foron asustados polas voces de dous xoves que se citaran secretamente no camposanto a portas cerradas. Podemos ver un retrato da sociedade galega. Todos os personaxes son facilmente identificables como parte da poboación galega. A demais, grazas á introdución que nos da o autor e ás trazas dialectais podemos situalo na zona ourensá. En toda a obra de Fole, os hipergaleguismos e vulgarismos, ao igual que os dialectalismos, teñen bastante presencia. Por exemplo cando din que os defuntos falan castelao en vez de castelán.
    O relato é unha narración de tipo oral, contada por un home como se fora algo que á súa vez lle contaron a el. As narracións marco son algo moi típico da narrativa desta época, pois son técnicas innovadoras que nunca antes se empregaran. Tamén podemos destacar a importancia do paisaxe, sempre citado e descrito facendo unha narración case cinematográfica. Cabe destacar a importancia do diálogo, algo que introduce a narrativa desta época e que axuda a ese efecto cinematográfico.
    Vemos que Anxel Fole fai unha especie de imitación a Dos arquivos do trasno de Rafael Dieste, pois a forma dos relatos é moi similar. No caso de Á lus do candil, a morte está presente case sempre, ao igual que unha descripción paisaxística con abundantes topónimos que nos sitúa moi ben no lugar onde sucede a acción. O que teñen en común os relatos de ambos escritores é que sempre hai un compoñente máxico que logo sempre acaba tendo unha explicación racional. Ademais ambos autores procuran manter a tensión ata o desenlace, onde se explican os feitos e todo volve cobrar sentido.
    En conclusión, este relato é unha mostra do característico realismo popular de Fole, no cal se ven as costumes do pobo e as historias son relatos contados oralmente. Sempre mantendo a intriga ate o final e sempre con trazos tanto dialectais como topolóxicos da zona de onde Fole procede, o Courel.

Ningún comentario:

Publicar un comentario