13/11/17

SOS - Manuel Antonio (Por María García)

Resultado de imagen de mar barco noche

      Atopámonos ante un dos poemas mellor considerados da literatura galega. Isto non é de estrañar, pois posúe unha profundidade e un significado sentimental que abraian. Tanto é así que a este poema pódenselle facer moitas lecturas e interpretacións diferentes, o cal me parece marabilloso. A continuación exporei a miña lectura, a miña interpretación deste sorprendente texto. 
   O tema principal do poema é a soidade, como ben se ve no titulo do mesmo. E coma case sempre que se trata de Manuel Antonio, o poema está ambientado e enfocado ao mar. É curioso que fale da soidade pero que empregue durante todo o texto a primeira persoa do plural: “Fomos ficando sós”, “Roubaron-nos o Sol”...  Dende o meu punto de vista, o autor emprega esta forma verbal para referirse a Nós Mesmos, non hai ninguén con el (ou con nós), só a nosa persoa. Dende o meu punto de vista a mensaxe deste poema é que ao final do día só nos temos a nos mesmos, quítannos o sol, o vento, a Terra; e só quedamos nós sós. O poeta expón a súa forma de sentir a soidade, non como algo malo, pois está tranquilamente fumando unha pipa, se non como algo que nos envolve e que forma parte de nós.
    Primeiro é roubado o Sol, e con el a luz, a vida e a visión do exterior. Ese paquebote relucente que traza co seu fume unha liña infinda é o sol metafórico que emprega Manuel Antonio. É de noite. De seguido é roubado o vento, esa forza que nos move e nos empuxa a seguir adiante, a vontade. Hai quietude. Despois róubase a Terra, as costas, e imos cara o esquezo. Estamos lonxe da nosa Patria. Neste panorama o tempo párase para a voz poética que se atopa no medio dun mar inmenso que non coñece. “O cadavre d´o Mar fixo d´o barco un cadaleito” porque hai tanta calma e tanta monotonía que parece que a natureza de todo o seu redor morreu.
    O derradeiro grupo de versos é quizais o máis significativo de todo o poema. Nel podemos destacar varios elementos: o fume de pipa, que transmite a relaxación e tranquilidade que a voz poética sente; a saudade, a pena e a morriña de todo o seu; o silencio e o frío, vólvennos a situar no ambiente mariño, na nada. E para finalizar os últimos versos do poema “ E ficamos nós sós- Sin o Mar e sin o barco nós” onde se resume a mensaxe central do poema, ao fin e ao cabo só nos temos a nós mesmos, todo o demais que cremos ter é unha ilusión.
    Respecto á forma, o poema está dividido en oito grupos de versos, dos cales algúns posúen 2,3 ou 4 versos. Podemos afirmar que está escrito en verso libre, pois non hai unha métrica marcada e non ten rima.  Sen embargo, podemos en xeral percibir moitas características formais típicas do vangardismo, sobre todo na última estrofa. Nesta as palabras están separadas por espazos que significan moito en si mesmos e non están conectadas entre sí. Ademais a colocación dos versos sen unha orde aparente (aínda que seguen as intencións do autor) tamén é típica da vangarda.
  En conclusión podemos afirmar que este poema de M. Antonio pertence á súa corrente vangardista, porque aínda que sexa sentimentalista e este trazo vaia en contra do vangardismo, o resto das características formais seguen a corrente creacionista das vangardas.

12/11/17

Comentario literario: "Acción gallega" (Hino)

COMENTARIO LITERARIO ( por Alicia Fernández Insua)

   O texto referido é un  poema titulado "Acción gallega (Hino), cuxo autor é Ramón Cabanillas, pertencente á súa obra "Vento mareiro", situada na literatura de comezos do século XX, máis exactamente no ano 1915. Asimesmo, estamos nunha época intersecular, sendo Cabanillas coñecido coma o "Poeta da Raza", un dos grandes escritores das Irmandades da Fala, quen escribe este poema na súa primeira etapa agrarista.

  Seguidamente, "Acción gallega" (Hino), plasma ese espírito de rebelión e berro contra o sometemento e opresión que as clases altas cometen cos traballadores, responsables de converter a uns campesiños galegos en campesiños de segunda orde, en escravos para os beneficios destes. Por esta razón, Cabanillas transmite esta mensaxe de coraxe contra os continuos abusos, por iso os destinatarios son os traballadores do pobo galego, incluíndo a voz lírica do poema, co obxectivo de levantar ese sentimento loitador. Así, para facer notar esa mensaxe, no texto pódense atopar hipérboles coma " que corra o sangue a regos", expresando esa famosa frase, "Denantes mortos que escravos", invocando esa mesma rebelión, sendo a voz lírica en primeira persoa e en plural, é dicir, nós mesmos, onde a voz lírica como dixen antes, inclúese. Desta maneira, pódese ver que o poema está dividido en seis cuartetos de catro estrofas, de catro versos cada unha, heptasílabos, e de rima consonante na quinta estrofa, rima asonante nas catro primeiras estrofas, quedando solta a última. Con isto, hai tamén algúns símbolos no poema tales como "a folla do fouciño", transmitindo a loita dos campesiños; "Vila podre", referida aos anos da terra ocupada polos caciques, quens, tiñan o poder económico; "a Aldea", personificada para facer notar o territorio de Galicia; "a alma rexional"; referíndoos á segunda etapa do galeguismo, o Rexionalismo; ou por exemplo a palabra "lume", expresando ese lume purificador, no lugar do traballo fronte ó pazo señorial opresor.

   En conclusión, o poema de Cabanillas é un hino creado para espertar ese sentimento de loita de comezos do século XX, para recuperar a identidade campesiña, arrebatada antano por eses anos que tras a súa avaricia, danaron o pobo galego de tal forma que levou ao territorio a pasar por unha etapa de angustia desprezomento e escravitude.