A lenda do Pozo Bastón (por María García)

   

   Vai xa moitos moitos anos, un mozo que estaba facendo o servizo militar en África foi preguntado por un mouro de onde era. O rapaz contestoulle que era do Araño. Ante a súa resposta o mouro amosouse gratamente sorprendido e formuloulle unha nova pregunta; se coñecía o Pozo Bastón. E como o rapaz respondeu afirmativamente o africano faloulle así:

—No Pozo Bastón están encantadas tres das miñas fillas. Se me fixeses o favor de ir alí e facer o que eu che diga para desencantalas daríache o que me pedises.

   Como o rapaz estivo de acordo en facerlle aquel favor, o mouro explicoulle ben o que tiña que facer: a súa tarefa consistía en ter bencoidados os tres bolos de pan que o home lle ía dar, non contar nada a ninguén e non quitarlles farangullo ningún. Logo, ao chegaren xa á súa terra natal, debería ir ao Pozo Bastón e tiralos un a un á auga. 

   Cando o mozo regresou ao Araño, antes de ir ao Pozo Bastón, pasou pola casa. Ca ansia de reencontrarse cos seus acabou pousando os bolos enriba da mesa da cociña descoidadamente. A muller, curiosa, quixo ver o que había naquel envolto, destapou e levou á boca un anaco dun deles.O mozo moito lle rifou pero xa non había remedio.

   Ao día seguinte emprendeu o camiño cara o Pozo Bastón. Ao chegar, tal e como lle dixera o mouro, botou á auga un dos bolos. De contado viu saír da auga unha moza dunha fermosura nunca antes vista por el. Logo tirou o segundo dos bolos e saíu do pozo outra rapaza tan bonita como a primeira.

Faltaba o terceiro dos bolos, o encetado pola muller. Tirouno e viu como pelexaba por saír da auga unha terceira moza, tamén moi fermosa, pero coxa. Moito turrou a moza, mais como ela non era quen de saír do pozo por sí soa agarrouse ás súas irmás e... volveron somerxerse as tres no pozo.

   E alí estarán aínda, entre os cachóns de auga batida daquela fermosa fervenza que se chama Pozo Bastón.