A serea Mariña

A SEREA MARIÑA

Hai moito tempo, había unha serea chamada Mariña que viaxaba polas augas máis profundas de Ribeira. Era unha serea que sempre estaba soa, xa que era muda e iso impedía relacionarse cos demais.

Un día Mariña decide saír á superficie en busca da luz do sol. Nese intre percibe unha voz, descoñecida para ela, da cal queda prendida desde o primeiro instante, o que a leva a querer atopar esa doce melodía.

Mariña visualiza a silueta dun home sentado na rocha, cun obxecto estraño nas súas mans, e cuxa expresión facial deste asemella asombro e curiosidade ante tal tesouro. Mentres, a serea non pode deixar de escoitar esa música que prende os seus sentidos. É unha música que non comprende pero que si quere descubrir.

De repente, o home parece que está rompendo esa máxica reliquia, pero só se trata dun pasar de páxinas.

Ese individuo segue producindo esa harmonía coa axuda desa peza, creando en Mariña o desexo de ser humana para entender dita canción.

Ao pouco, Mariña sente que a súa vista se esvaece, sente que se desmaia, e a música segue soando.

Mariña esperta. Non entende nin coñece nada, pero si coñece algo, ese home que antano visualizara naquela rocha. Mariña agora sente cóxegas no estómago. É o amor, un sentimento que ela non comprende pero que quere seguir sentindo.

Os meses pasan, e Mariña ten o seu primeiro fillo, e vai coñecendo máis a fondo esa melodía, pero a súa mudez impídelle crear o seu propio canto nesas páxinas, e cae nunha máxima tristeza.

Froyaz, o seu marido, dóelle ver a Mariña nese estado e decide facer unha cousa para devolverlle á serea a súa alma sonora.

Nunha noite de San Xoán, Mariña e Froyaz rodean unha fogueira. Mariña sostén ese máxico tesouro e Froyaz arrebátallo das mans, facendo ademán de lanzalo ao lume.

Entonces, Mariña solta un grito desesperado.

A partir desa noite a música ten esperanza...