As Letras de Sempre (Por Laura Rubio)

Bos días,

Seguramente xa non vos lembredes de min, xa fai uns cantos anos que finei feliz, feliz porque as últimas palabras que pronunciei foron para ela. Sei que fixestes todo o que estivo nas vosas mans para soterrarme no fondo do seu corazón, pero dígovos eu que farei todo o posible para que me recorde. Escríbovos porque un ano máis, neste día tan sinalado, o 17, decidistes que non fun tan importante na súa vida coma para falarlle de min. Ela quere estar comigo pero eu non lle deixo, non tendades medo, non quero que se apodreza como eu o fixen nesta caixa que é a morte, quero que viva e que viva feliz.

Nestes últimos anos foi enfermando cada vez máis e vós mesmos vedes día a día que pouco a pouco as distintas partes do seu corpo vanse apagando, e se non facedes nada agora, asegúrovos que o que lle espera é unha morte segura. Deberiades chamar a súa irmá, a que ten no sur da península e que polo menos a visite unha vez máis, porque dende a miña morte nunca máis se volveron ver. É triste que nin os seus primeiros fillos queiran recordarlle a súa nai quen foi a persoa que estivo aí dende que a coñeceu, ela xa era algo maior pero iso non me impediu amala e respectala. Defendina tamén moitas veces das malas linguas, mais ante todo ela é una muller forte, e ademais sempre tivo os seus apoios. Lémbrome dese amigo que tiña na Coruña, creo que un tal Ponte, que lle axudou a saír adiante nun momento no que a xente que tanto admiraba deixou dun día para outro de falarlle; en poucos anos foi perdendo o contacto con aqueles que foran os seus amigos cando aínda traballaba para a administración pública, foran amigos de verdade, deses que só tocan unha vez na vida.

Estou farto de calar, farto de calar unha verdade que é evidente, que fala por si soa, aínda que só aqueles que aínda me recordan, supoño que polos libros que tamén vós intentastes destruír, saben como foron as cousas. Non foi un camiño de rosas precisamente, falabádeslle mal de min, que se a enganaba con esa portuguesa, que se lle era mellor ese rapaz madrileño, que se, que se, que se que? Nas vosas mans está o seu destino, ela agora case non se pode mover, relegástela a unha cadeira de rodas da que dificilmente se poderá levantar se non facedes nada, o único que vós queda son as vosas reunións de supostos “intelectuais” nese horrible edificio que tendes coma punto de reunión, onde o único que facedes en vez de decidir que facer con ela é falar sobre como estragala máis. Por iso tódolos anos vos escribo as letras de sempre, para que este día faledes de min e demostredes o que supuxen no seu mundo.

Saúdos cordiais de C

PD: esquecíaseme, que saibades que non me cansarei de arrincar esas follas brancas do libriño ese que vos dedicades a distribuír pola vosa contorna e escribir nelas a verdade.