Estimada Filipa:
Non sei canto tempo levo aquí metido e moito menos canto
tempo me quedará, so sei que xa son moitas as cartas que che teño escrito e
aínda hoxe non obtiven resposta algunha. Teño o presentimento de que algo non
anda ben, pois comprendería que te negaras a falar comigo despois do que pasou,
mais o silencio absoluto non é propio de ti e négome a pensar que non tes nada
que dicir logo de tantos anos de amor.
Non cho vou negar, Filipa, a vida aquí é moito máis dura
do que xamais te puideses imaxinar, mais estou aquí por un motivo e aínda que
ás veces non hai cousa que máis desexe, non penso morrer ata que o Réxime
remate. So necesito un pouco de ti para poder continuar levando a cabo esta
miña Resistencia.
Contéstame, Filipa, por aqueles que non lograron resistir
e por se eu deixo de facelo...
Quéreche,
Dinís.
_________________________________________
Esta ben puido ser unha das moitas
cartas que Dinís lle enviou a Filipa na súa estancia no cárcere de Peniche durante
a ditadura de Salazar, enviado alí por facer unha protesta na fábrica de vidros
na que traballaba. Filipa non contesta porque pensaba que el estaba morto, así
llo fixeron saber a través dunha carta, impedindo desta maneira que houbese
entre eles calquera tipo de comunicación alén das que se levaban acabo no maxín
de cada un, pois un amor tan forte coma o que eles se profesaban non o apagaría
nin a morte. Esta foi unha das moitas maneiras de tortura que empregou o Réxime
para castigar ós que non se deixaban vencer, moi ben transmitida no libro Resistencia, de Rosa Aneiros, e moito
máis cruel, na miña opinión, que calquera tipo de dor física.
Ningún comentario:
Publicar un comentario