Até a historia máis bonita pode morrer (Por Laura Rubio)

El levaba namorado dela dende pequeno. Defendeuna moitas veces do desprezo que lle facían os demais, sobre todo na escola. Sempre foran amigos, vivían na mesma vila e ela sempre tiña historias que contarlle sobre as súas viaxes por Galicia adiante. Non foi até máis alá da adolescencia cando decidiu confesarlle o seu amor. Os dous namoráronse. El decidiu emigrar a Cuba, que era o que se adoitaba facer por eses anos e, por suposto pediulle a ela que marchase con el. Os dous embarcáronse nunha viaxe de amor que nunca remataría, alomenos que eles pensaran. A súa estancia alá foi curta e despois de cinco anos volveron á súa Galicia.

Aquí el seguiu escribindo, cousa que empezara a facer alá nas Américas, e ela seguiu a viaxar por Galicia e a contarlle todas as súas historias a el por carta. Cando se volveron a encontrar, ós dous caíanlles bagoas polas meixelas, e aquela noite viviron unha noite de paixón, da que pronto se viron

os froitos. Por aquel entón el quería mudarse a Madrid e aproveitou aquela mostra de amor eterno para pedirlle que se foran xuntos. Ela estaba perdidamente namorada del, era a única persoa que en moito tempo a amara de verdade, non como todos aqueles, e digo homes, que finxían querela mentres se vían con outra; polo que aceptou.

A el encantábanlle aqueles lares de cidade, pero ela non se adaptaba. El pasaba moito tempo fóra da casa, ocupado nos seus traballos; mentres que ela quedaba todo o día na casa. Só saía cando quedaban con amigos galegos para pasear os domingos pola cidade, non lle gustaba aquela xente e moito menos a súa lingua. Finalmente volveron unha vez máis á súa terra.

El cada vez estaba máis inmerso nos seus proxectos de libros e ela aproveitou unha vez máis para facer viaxes. Cada vez fóronse distanciando máis e, ao pouco de volver, discutiron. Ela reprocháballe que se preocupara máis polos libros, mentres que el dicía que era ela a que nunca estaba na casa ca teima de facer viaxes. Deixárono. Cada un foise polo seu lado, pero ambos sabían que non se apagara a chama.

El foise a Madrid de novo para poder esquecerse dela, pero unha tarde paseando polo Retiro

encontrouna, alí estaba ela, co abrigo branco con esa banda azul ceo que el lle regalara. Pasou xunto a el e pasou de largo se nin sequera miralo. Quixo chamar por ela, pero despois do dano que lle fixera non tivo o valor. Os seguintes días pasounos chorando, só quería volver repetir esas noites nas que os dous agarrados vían as estrelas dende o monte. Decidiu volver, todo o amor que sentía por ela era moi grande como para non compartilo ca muller da súa vida. Ela non estaba. E déronlle a noticia. O ser máis fermoso que coñecera comezara a morrer. Quedou inmerso nunha depresión, a dor impregnáballe cada recuncho do seu corpo, e non encontrou outra saída que a morte. Así, podería volver bicala e volver mimala como sempre fixera. Ela, a lingua galega e el, Cabanillas, seguían amándose, pero ningún era tan valente como para arriscarse a ter que separarse outra vez un do outro.