Hoxe é o
día. Levo toda a semana sen pegar ollo, agardando a que hoxe chegase
xa. Esta semana de marxe foi
o
noso período
de reflexión, por se algún dos tres decidía en calquera momento
botarse atrás e non
selar
o o pacto.
Estou
nervioso. A
min e a
eles,
o que imos
facer é algo que vai cambiar toda a vida que temos por diante. A
pesar desa responsabilidade, estou seguro de que é o correcto, de
que debemos defendela e querela, e sei que os tres sentimos o mesmo
por ela.
É
a hora, eles deben de estar ao caer. Eu sigo agardado sentado baixo o
carballo máis grande da carballeira. Foi aquí onde os tres
quedaramos en que nos encontraríamos. Era o lugar onde nos
citábamos todos os días para falar dela. Era un sitio que
transmitía paz, que che tranquilizaba só escoitando coma o vento
arrolaba as follas das árbores e, a pesar diso, hoxe, cada vez que a
agulla do reloxo marca un segundo menos, o meu corazón latexa
con
pulsacións máis altas e noto que
o corazón me
sae
do peito.
Aí veñen,
os dous co paso lento que nunca lles vin dar. Manuel traía o
documento redactado nun pergamiño, dicía que así quedaría moito
máis formal que cun papel calquera, e Marcial traía a agulla.
Antes de asinar,
cada un de nós debería ler en alto o documento, prometendo así que
nos comprometeríamos con ela para toda a vida. Empezou
Manuel, e eu decidín ir de último. Comecei a ler e, canto máis
lía, máis seguro estaba de que o que ía facer era o correcto, de
que o que sentía por ela era verdade, eu queríaa e sabía que ía a
querela ata a
fin dos meus días.
Agora
só falta asinar. Pasámonos a agulla e un a un cravamos
con ela
o noso dedo índice, ata ver correr
o sangue coma
a tinta que pechará o compromiso, o
sangue que xorde
de nós. Que mellor tinta para un pacto para toda a vida que o
noso
sangue, algo tan
noso
como
prometer que ela, a lingua galega, será
o amor da nosa vida.
(Despois de escoitar ao profesor Axeitos arredor de Manuel Antonio)
Ningún comentario:
Publicar un comentario